SONBAHAR 2. BÖLÜM

[nuran]

Sonbahar, hazan mevsimi... Hüzün mevsimi… Son yılın son mevsimi… Ömrün son mevsimi…

Gözlerimi kapatıp düşünüyorum. Şehrin üzerine çöken yoğun sis ve buluta rağmen şehri en tepeden izlemeye çalışıyorum. Yahya Kemal Beyatlı gibi “sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul” diyemiyorum ama aklıma Ahmet Hamdi Tanpınar’ın “Bursa’da zaman” şiiri geliyor. Eski bir camii avlusunu arıyorum. Bu kadar camii arasında hangisi olabilir acaba? Ya küçük şadırvan. Hala su şakırdıyor mu acaba?

Hangisi daha zor görüp yazmak mı? Yoksa düşünüp yazmak mı? Gözlerim kapalı şehri seyretmeye devam ediyorum. Yeşil Bursa’nın ne kadar yeşil kaldığı tartışmasını sonraya bırakıyorum. “takvimlerden haberin yok geçiyor yıllar” ne güzel bir şarkı. Ama bana hitap etmiyor. Çünkü benim takvimlerden de geçen yıllardan da haberim var.
En kenarı seçip şehre bakıyorum. Sarı, solgun renge rağmen Yeşil türbe uzaktan da olsa o kadar güzel görünüyor ki. Sarı ve yeşil renkler birbirlerine ne çok yakışıyorlar.
Ulu camii mevsime uygun soluk rengine rağmen içi kışın sıcacık yazın ise serindir. İster serinlemek için, ister ısınmak için, ister birkaç dakikalık bir yöneliş için, her ne sebeple olursa olsun içeri girip o muhteşem güzelliği görmelisiniz.

İnsan gördüğünü daha kolay anlatırmış. Yeni yapılan çarşı ve yapılara rağmen ileride uzayıp giden hanların görüntüsü bir başka. Sanki tarihi taşıyor olmanın haklı gururunu yaşıyor gibiler.

Bankta oturan iki sevgili görüyorum. Havanın serin olmasının bahanesini yaşayıp birbirlerine sarılmış haldeler. Fuzuli’nin mısraları aklıma geliyor. Aşık-ı sadık menem mecnun’un ancak adı var. Ya da Mevlana’nın bir beytini düşünüyorum. “her şey maşuktur, aşık bir perdedir. yaşayan maşuktur. Aşık bir ölüdür”. Hangisi aşık hangisi maşuk anlamaya çalışıyorum. Hangisi yaşıyor hangisi, ölüme doğru kendini atıyor acaba. Bir süre sonra hareketlerinden anlıyorum ki ne aşık var ortada ne de maşuk.

Trafik gürültüsüne rağmen gözlerimi tekrar kapatıyorum. Şu an da duymak istediğim tek şey kuş cıvıltıları. Bir okulun zili çalmaya başlıyor. İşte! kuş sesleri… Duyuyorum.

Zaman zaman “nefes alamıyorum” sözüme karşılık olarak “nefes almazsan yaşayamazsın” cevabı verildiğinde bunu nasıl izah edebilirim diye düşünmeyi bir kenara bırakıp ciğerime çektiğim temiz havayı anlatmaya başlıyorum. Hep güzeli anlatmak daha kolay olmuştur. Ben de kolay olanı seçiyorum.

Osmangazi ve Orhangazi türbelerini ziyaret edip bir sure okuyorum. Ve içimden fısıldayarak diyorum ki “bu güzel şehir için size teşekkür ederim”.

Dökülen yapraklara basarak yürümeye başlıyorum tekrar. Bir temizlik görevlisi yaprakları süpürüyor bir yandan. Yaprakları toplayıp havaya atmak istiyorum ama bana bakan insanların hakkımda düşündüklerini tahayyül bile edemeden vazgeçiyorum. Temizlik görevlisine “bu gün süpürme bırak biriksin biraz daha” diyorum. “görevim abla” diye cevap veriyor. Her canlının her mahlukatın bir görevi var. Çok haklı herkes görevini yapmalı.

son

NURAN….