Ey şiir son şiirimsin sen
Artık yazmayacağım seni
Küstüm ben sana
Yordun beni seni yaza-yaza
Kardın beni harmanladın
Yitti sevgiler, sevgililer tek-tek
Gittiler gelirim deyip, gelmediler
Unuttum göz renklerini
Saçlarını, gülüşlerini
Kırıldı kalbim defalarca
Yüzlerce parçaya bölündü
Baharım hep kışta kaldı
Ne çok zemheri gördüm seneler boyu
Hep acı verdin bana hep
Yedi şiddetinde sarstın
Darağacı kurdun bana defalarca
Harcadın duygularımı cömertçe
Dalgalı denizdeki sandal misali,
Vurdun kayalıklara,
Tüm gücünle acımadan
Sen usandırdın beni usandırdın
Sen canından bezdirdin şairi
Ramak kaldı defalarca,
Şakağıma dayayıp namluyu ...!
Hayata bağladı iki can
Biri yüreğimin prensesi
Diğeri kanımdan bir karanfil
İkiside tüterler burnumda efil-efil
Aklıma geldin gecenin bir vakti
Sarıldım kaleme kağıda
Döküldüler yüreğimden bir-bir
Herbir şiir,
Bir ananın nurtopu gibi
Acı verdi canhıraç çığlıklarla
Yüzlerce kez sıktım dişlerimi, yumruklarımı
Rahat bırak beni ey şiir
Yazmak istemiyorum seni artık
Hep acı verdin bana hep
Bitti kalemimin mürekkebi
Sınırsız savurdum duygularımı, sevgilerimi
Kalmadı hiç bir şey
Artık gözler kara bulutlarla paslaşmada
Bu son şiirim
Evet son şiirim bu benim
Yazmayacağım seni bir daha şiir
Küstüm sana süresiz
Varsın kimsesiz kalsın aşkım
Varsın yetim kalsın sevgilerim.
Bırak beni, bırak yakamı bırak-bırak....!
28 12 2008
Mazlum Zengin
Mazlum Zengin
mazlum
