Ey koca dağların ufkunda batan güneş,
Söyle söyle çabuk nereye götürdün yârimi?
Hangi dağın ufkuna sakladın?
Hani bizi ısıtacaktın?
Bizi hayata bağlayacaktın.
Bize sonsuz aydınlıkların kapısını açacaktın?
Demek hepsi yalandı.
Hâlbuki sana inanmıştım,
Güvenmiştim,
Ama beni can evimden vurdun,
İnsafsız, insafsız.
Ya siz turnalar, siz de mi?
Sizde mi vurdunuz can evimden?
Sizde mi yaraladınız yüreğimi?
Hani benden yârime haber götürecektiniz?
Onu her zaman sevdiğimi ve bekleyeceğimi söyleyecektiniz?
Ve ona kırmızı nakışlı bir mendil verecektiniz?
Neden yapmadınız bunları neden haber vermediniz o nazlı yârime?
Neden... Neden...
Peki ya sen gökkuşağı? Şimdi de sıra sende mi?
Sen de mi ihanet ettin bana?
Sen de mi hançeri sapladın kalbime?
Hani el ele vererek istediğimiz renge bürünecektin?
Hani istediğimiz rengi seçip sonsuzluk âlemine doğru bir yolculuk yapacaktık?
Hani kırmızı bizi yaşama bağlayan,
Sarı sevgimizi ebedileştiren,
Mavi de bize tüm güzelliklerini ardına kadar açan renk olacaktı?
Bu gün bu renkleri göremiyorum sende,
Sadece kara bir renk var üzerinde.
Izzettin BİLGİN
bilginhazan
