(Erdal ve Yılmaz’a) *
Bir anne ağıt yakıyordu coğrafyanın dilinde
-Keşke ben öleydim diyordu
Barışa hasret, dağlara bakarak
Gün vurduğunda dağlara
Namlu hüznünü doldurmuştu dağ aralarına
Nehirler zehrini akıtıyordu
Dicle yakarıyordu
Bir annenin gözlerine bakarak
Çığlık çığlığaydı Zap
-Yetmedi mi? Ölümler diyordu.
Kekik kan revan içinde
Kenger yine kanıyordu
Bahara özlemle
En çok bir anne özlemişti oğlunu
En çok bir oğul özlemişti barışı
Namlular yine adressizdi
Düşen candı
Teni karaydı,
Teni beyazdı…
Gözlerini Tanrıya diken oğul
-Ölecek olan ben miyim? dedi
-Bilmez mi? bu namlular barışın türküsünü
-Nerde, Memin Zine sevdasını dillendiren kaval
-Güneşe selam duran cırcır böcekleri sessiz bugün
- Belinde azığı, elinde teleme tasıyla çoban yok artık bu dağlarda?
- Doruklara hasret taşıyan ceylan inmedi suya
…Ve can tenden çekildi
dağ başını bir pepuk yalnızlığı kapladı
Kekik, barut kokuyordu artık.
Tanrı sustu
Ülkem sustu
bir tek onlar konuştu
Elleri/Yüzleri kirliydi
Vatan onların, can bizimdi
-Ağustos/2012-
*Erdal ve yılmaz kardeşlerimdir, erdal'ı askerde yitirdik, yılmaz ise şimdi askerde
Kazım Ayaz
med-cezir
