Son şiir-son nefes

Kara yağmur bulutlarındaki,
Dökülen son damla misali
Son şiirim bu benim.
Son aşkım, son sevdam, son bebeğim.
Yürürken bir ağacın can suyu zirveye
Çekilmiş benim şiir ağacımdaki can sevgim
Kurumuş aşk çiçeklerim,
Gölgede kalmış sol yanım
Güneş yok, sevgi yok, dost yok.

 

Aşk ağacındaki, yenmeyi bekleyen,
Sevgi yaprakları arasındaki meyve gibi,
Göz kırpan zirvedeki yıldızlar yok.
Derinliklerdeki köküm yüzeyde artık
Rüzgâra, poyraza direnç yok, güç yok
Yüreğimden geçen nehir kurumuş
Su yok, damla yok, nem yok
İçimdeki parlak ışıklı şehir artık karanlıklarda
Güneş yok, ışık yok, nur yok.

 

Dilimdeki tat gitti geri gelmemecesine
Soframda suyum yok, tuzum yok
Çorbama sıkılan limonun son damlası gibi
Son şiirim, belki de son nefesim,
Beklide çıkmayacak bir daha,
Türkü söyleyen, şiir okuyan sesim.
Eksilecek belki de,
İnsan denizinden bir damla, buharlaşacak
Ve belki de toprakla buluşacak.

 

01.03.2007

 

www.mazlumzengin.com

Mazlum Zengin

mazlum