Önce, balkonda beslediğimiz,
Güvercinler terk etti bizi.
Sonra, Mutfakta, ara sıra gördüğümüz
Karıncalar kayboldu.
Güneş, doğmaz oldu üstümüze,
Rüzgâr esmez…
Yağmur, yağmaz oldu mevsimlerce…
Ve her gece,
Kurşun sesleriyle bölündü uykularımız.
Duyulmaz oldu artık
Telefonda dost sesleri.
Bir gece yarısı,
Uykumuzun orta yerinde,
Acı acı zil sesine uyandık
Demir kapı ve kazma sapıyla
Tanıştırıldık.
Ülkemde kara bulutlar,
Ve postallar altındayız
Ben ve binlercemiz
Tutsağız şimdi.
Sevgilim,
Burada güneş yok, ışık yok…
Gelirsen ziyaretime,
Karanlıkta büyüyen,
Taşa dikilen çiçekler getir bana,
Ve tüm dünyaya yetecek kadar
Barış sevgi ve özgürlük getir.
09.06.2005
Mazlum Zengin
mazlum
