Saksılarımızdaki
Kasımpatılar, menekşeler,
Nedense
Eylül’de bükerler boyunlarını.
Açmazlar çiçeklerini.
Yüreğimde bir sızı inceden,
Başlar Eylül’ün ortalarına doğru,
Yüreğim kelepçeli ellerim değil,
Sürgündeyim, Anadolu’dayım geceden.
Bir fırtına kopar her yıl Eylül’de,
Talan eder, gönül bağımızı bahçemizi,
Toplar,doldururlar, statlara yürekleri
Zincirlerden morarmış bileklerimizi.
Her yıl on iki Eylül’de devamlı,
Vapurlar, trenler bir başka çalar,
Düdüklerini,sirenlerini hüzünlü
Eller ayaklar zincirli olsa da, beyinler özgür.
29.06.1984
(‘ŞİİR HARMANI’ından)
Mazlum Zengin
mazlum
