Ben Anadoluyum...

sen;
sosyetenin cici kızı,
diskoların masa süsü,
davetlerin masal prensesi,
özel okulların sondan birincisi,
villaların tek varisi,
sen anasının kuzususun…

ben;
elleri nasırlı,
gözleri kanlı,
yüreği yaralı,
ceketi yamalı,
lastik ayakkabılı
Arguvan'lı Hasso'’nun altıncı çocuğuyum…

sen;
masanda karides, havyar beğenmezsin,
ben;
soframda kuru soğana şükrederim.

ayrı dünyaların insanlarıyız seninle,
evet bu doğru.
ama;
benim aşktan anlamadığımı,
benim sevmeyi bilmediğimi söyleyemezsin.
sen kendine bak kızım!
senin anladığın,
tele’ vole aşkları.
inan olsa dükkan senin,
işte o da bende yok…

ben Anadolu’ yum kızım!
ben Ağrı’yım!
ben Erciyes’im!
benim yüreğimde,
volkanlar patlar.
benim yüreğimden;
Fırat kadar,
benim yüreğimden;
Dicle kadar,
sevgiler akar…
benim yüreğimdeki deli dalgalar,
senin o kocaman dünyanı yıkar.

senin içini sızlatanlar;
Tolga’nın mercedesi,
Emel’in süs köpeği,
Okan’ın katı,
Tanju’nun yatı,
ve…
bir sonraki yılın kürk modası…


banim içimi sızlatanlar;
ekmek bulamayan aç insanlar,
sokakların kirlettiği sokak çocukları,
Zilan bacıma biçilen başlık parası,
törelerin kestiği bıçak yarası,
emekli Ahmet Beyin ödeyemediği ev kirası,
dul Fatma Teyzenin geçim sıkıntısı,
genç kızlarımızın düşürüldüğü fuhuş bataklığı,
Memed’ ime sıkılan hain kurşunlar
ve… şehit analarımızın gözyaşları…

bak bu doğru;
ben anlamam poptan, cazdan,
rumbadan, valsdan.
benim;
türkülerim var,
Edirne’den Kars’tan.

hoyratlarım var,
ağıtlarım var
Urfa’dan.
halaylarım var Diyarbekır’den,
barlarım var Erzurum’dan.

kemençelerim Rize’den,
cüralarım Denizli’den,
bozlaklarım Kırşehir’den,
kaşık oyunlarım Silifke’den…

ben bir garip Orhan Veli’yim,
gözleri kapalı, İstanbul’u düşünürüm.
ben Cahit Sıtkı’yım,
yolun yarısını iyi bilirim.
ben Yunus’um,
yaratılanı hoş görürüm.
ben Mevlana’yım,
olduğum gibi görünürüm.
ben Koca Veysel’im,
kara toprağa yarim derim.
ve…
onun bağrına,
şerefimle,gururumla gömülürüm…

beni sen anlayamazsın …
ben!
Anadolu’yum…
ben Anadolu’yum…

Osman Avcı

OsmanAVCI