Büyük Aşklar Yolculuklarla Başlar

[Emine]

Büyük Aşklar Yolculuklarla Başlar
Uyanır uyanmaz sessizce evden çıktım. Sanki birilerini rahatsız etmekten korkar gibi. Mazimi yad etmek istiyordum mutlu günlerime tekrar kavuşma dileğiyle…. Sahildeki banka oturmayalı epeyce bir süre olmuştu. O bank benim nelerime şahit olmamıştı ki? Gençliğimin ilk yıllarına, mutluluklarıma, kederlerime,sıkıntılarıma,kavgalarıma,sırlarıma ve ilk aşkıma…daha görür görmez seneler önce yaptıklarımız gözümün önüne geldi. Sanki yaşadıklarımız bir kayıta alınmıştı ve film şeridi gibi akıp gidiyordu. Derin ulaşılması zor bir kuyuya düşmüş gibiydim. Kurtulmaya çalışıyordum, çabaladıkça bir bataklık gibi çekiyordu beni. Kurtulmak istediğimden de pek emin değildim canımı acıtıyordu belki ama yinede hatırladıkça mutlu oluyordum işte.. bütün bu hatıraların onu geri getirmeyeceğini biliyordum gözlerim hafif nemli biraz sendeleyerek yürüyüp ilerdeki büfeden su aldım sonra tekrar banka doğru ilerleyip anılarıma döndüm. Taa her şeyin başladığı o ilk günlere…
Yirmili yaşlarımın henüz başındaydım. Üniversitede okuyordum. Tatil için İstanbul’a akrabalarımın yanına gelmiştik. Okulla ilgili işleri halletmek için İzmir’e dönüyordum. Haydarpaşa Tren Garı’ndaydım. O zamanlar tren yolculuğunu hiç sevmiyordum ama mecburdum işte o gün. İyi ki de mecburmuşum! O dokuz saatin nasıl geçeceği konusunda neredeyse hiçbir fikrim yoktu. Taa ki onunla tanışana kadar. Kitap okurum ve uyurum diye plan yapmıştım ama kader pek izin vermedi. Benim kompartımanımı iki çocuklu bir aileye daha vermişlerdi ve trende hiç boş yer yoktu. Anlaşılan tesadüfler tanrıçası da bizimleydi o akşam! Görevliye bana uygun yer olup olmadığını sorarken kompartımanından çıktı ve çakır gözleriyle bana doğru bakmaya başladı. Kompartımanını benimle paylaşabileceğini söyledi. İsteksizdim ama mecburdum da…
Buruk bir şekilde kompartımana girdim ve pek konuşmadan yolculuğuna devam ettim. Konuşmak için birkaç kez laf açtı ama pek istediği tarzda yanıtlar alamadı. Üçüncü denemesinde beni tam odak noktamdan yakaladı. “Şiirler” . Aynı şairlerden hoşlanıyorduk. Bizi en çok etkileyen şiirleri aynıydı. Sonra kitaplar,filimler…. Konu uzadıkça uzuyor laf lafı açıyordu. İkiniz de sıkılmadan birbirimizi dinliyorduk. Birbirimizi tanıdıkça daha çok ortak noktamızı keşfediyorduk. Hani derler ya “ruh ikizi” diye aynen öyleydik. Yavaş yavaş ama sağlam bir bağla birbirimize bağlanıyorduk. Yola çıkalı 4-5 saat oluyordu ama zamanın nasıl geçtiğinin farkında bile değildik..
Uyuya kalmışız. Birden trenin gürültüsüyle irkildik. Çok geçmemişti ki trenin bozulduğunu öğrendik. Gece üç civarıydı ve tamirci bulmak zordu. Mecburen sabahı bekledik.
Birbirimizi daha yakından tanımak için ailelerimizden bahsetmeye başladık. Nişanlısından yakın sayılmayacak bir tarihte ayrılmıştı. Bir bankada çalışıyor ailesiyle İstanbul’da yaşıyordu.liseye kadar İzmir’de yaşamışlardı. Bir kız kardeşi vardı. Üniversitedeyken babası rahatsızlanmış ve iş yapamaz raporu vermişler oda mecburen hem çalışıp hem okumuş şimdiyse liseden arkadaşlarıyla görüşmek için İzmir’e dönüyordu.
Bense liseye kadar İstanbul’da yaşamış, üniversiteyi kazanınca ailemle İzmir’e taşınmıştım bir erkek kardeşim vardı. Yani yaşamlarımız birbirinin aynadan görünüşüydü..
Tren 8:00 civarında nihayet tamir edilmişti. Yolculumuz tam 15 saat kadar sürmüştü ama zaman nasıl geçtiğinden bi haberdim. Galiba onu sevmeye başlıyordum…..
İzmir’e vardığımızda kalacak bir yeri olmadığını öğrendim. Hiç düşünmeden onu eve davet ettim ne de olsa ona bir borcum vardı. Eşyaları eve bıraktık sonra o arkadaşlarıyla görüşmeye bende okulla ilgili işleri halletmeye gittim. Annemleri arayıp gelmişken birkaç gün kalıp denize gireceğimi söyledim. Üç günümüz daha beraber geçti. sabahları denize giriyorduk akşamları İzmir’i geziyorduk beni daha önce hiç gitmediğim şahane yerlere götürüyordu. Akşamüzeri gelen bir telefonla acil İstanbul’a dönmesi gerekti. Gece uçağından yer ayırttı. Ayrılık vakti gitgide yaklaşıyordu. Gözlerim dolmuş ona bakıyordum ki gelip bana sarılı. İlk defa ona bu denli yakındım, tenini ilk defa bu denli hissediyordum. Bana hiç ayrılmayacağımızı söylüyor teselli etmeye çalışıyordu.İstanbul’a döndükten sonra bütün yazımız beraber geçti. Ben İzmir’e döndükten sonra ise görüşmelerimiz telefonla devam etti. Bazen o benim yanıma geliyordu bazen ben onun yanına gidiyordum. Böyle tam üç yıl devam etti. Okulum biter bitmez evlenme kararı aldık. Hazırlıklara başladık. Her şeyin tam istediğimiz gibi kusursuz olmasını istiyorduk. Nikah tarihini de almıştık. Her şey hazırdı. İstanbul’a yerleşecektik. Ama düğün günü nikaha gelmedi.. herkes gittikten sonra bile bekledim gelmedi..
O günden sonra nefes alıp vermek yaşamaksa evet yaşadım. Beraber döşediğimiz evde onu bekledim. Anlayamıyordum bir türlü evlenme teklifi edende oydu kaçıp gidende.
Yine birileri çekmeye başlamıştı o derin kuyudan… Yağmur yavaş yavaş atıştırmaya başlamıştı bu sefer elimden tutup çeken yağmur oldu. Ama beni tekrar onsuz bırakanda … Film şeridi kopup gitmişti. Aklıma şu dizeler geldi “Burada yağmur yağıyor ama sen / şemsiyemi almada gel yine de / özletiyor bu çılgın sağanak seni / hem de sırılsıklam biliyor musun?” bu şiiri ben İzmir’deyken İstanbul’a her yağmur yağdığında söylerdi. İstanbul’a yine yağmur yağıyordu ama o yoktu.
Geç olmaya başlamıştı evimize dönsem iyi olacaktı. Gençliğimi, 20 yıl evveli hatırlamak pek de iyi gelmemişti ama yüzümde ufak da olsa bir tebessüm uyandırmıştı. Çiseleyen yağmur eşliğinde eve ilerliyordum içimde hala bir umut vardı ya gelirse……





02.03.2007
Emine KARASLAN







not:başlık(soluk soluğa'dan) ve hikaye içindeki şiir Ahmet Telli'den alıntıdır.
_________________
Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür Ve bir orman gibi kardeşçesine

[mazlum]

Emine paylaşımına teşekkür ediyorum çok güzel bir yazı Anlamlı ve mesaj dolu bu tür yazıların, hikayelerin devamına diyorum

[Emine]

tesekkürler mazlum amca beğenmene gerçekten çok sevindim
_________________
Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür Ve bir orman gibi kardeşçesine